Naam: Ayla Houtepen
Leeftijd: 22 jaar
Opleiding/ Werk: Verpleegkundige
www.aylahoutepen.waarbenjij.nu

Al van kleins af aan roep ik dat ik mensen in Afrika wil helpen. Nu kreeg ik de kans en heb ik deze met beide handen aangenomen. De situatie kan ik niet veranderen, maar ik kan de kinderen wel laten lachen in de periode dat ik er ben.

Het begon met een droom, later werd dit werkelijkheid. Ik kon het nog niet goed beseffen, maar in september 2014 liep ik alleen rond op Schiphol. Te wachten tot dat ik eindelijk kon vertrekken naar Ghana. De eerste dagen in Accra doorgebracht bij een Vlaamse mevrouw. Deze dagen sloten de andere vrijwilligers aan. Het besef dat ik nu echt in Afrika ben, was er nog niet helemaal. We konden nog veel onze eigen taal spreken en we hadden nog de luxe van een grote kamer en de mogelijkheid om bij een hotel te gaan zwemmen.

Na een twaalf uur durende busrit kwamen we aan in Tamale. De stad die we de komend tijd ‘thuis’ zullen noemen. De introductieweek begon en alles werd uitgelegd over wat ons te wachten stond. Tijdens de stadstour werd ons gelijk duidelijk dat wij, blanke, erg bijzonder zijn. ‘Siliminga, hello!’ hebben we dan ook vaak gehoord en wilde alle kinderen met ons mee lopen en op de foto.

De Ghanezen houden niet van regen en doen dan ook niets als er weer eens een fikse regenbui over komt in het regenseizoen. Vrijdagmiddag was het dan zover, na de regenbui werd ik als eerste naar mijn gastgezin gebracht. Zenuwachtig stapte ik, samen met al mijn spullen, de taxi in. Benieuwd waar ik terecht zou komen. We reden verder en verder. Bij het witte bord naar links, bij de boom rechts en bij het stenen huisje weer naar links en dan alsmaar rechtdoor tot dat je tegen een klein huisje aan rijd. Mama Anita stond mij buiten al op te wachten. Met een dikke knuffel was het een warm welkom in mijn nieuwe familie.

Achterop de motor ook maar gelijk even langs mijn project gereden. Een erg armoedig weeshuis, buiten de stad. Het Kpawumo Childrens Home. De kinderen namen me gelijk overal mee naartoe en ik stond met open mond te kijken. Ze hebben hier echt helemaal niets, geen speelgoed, kapotte kleding en schoenen. Ik kwam met beide benen weer op de grond terecht. Wij hebben het geluk gehad dat ons wiegje met de geboorte in Nederland stond, zij niet. In de gehele periode dat ik hier heb gewerkt heb ik gezien met hoe weinig een mens gelukkig kan zijn. Alle kinderen hebben één tas en daar zitten al hun eigendommen in. Schoolspullen en kleding. Ze krijgen per dag twee uurtjes les door leraren uit de stad, maar het niveau verschilt zo erg dat sommige er niets van begrijpen. Zij vallen dan ook in slaap tijdens de les. Mijn taken bij het weeshuis waren vooral de kinderen laten lachen en de twee moeders helpen met het huishouden. Zo kookte en waste ik elke dag af op de Ghanese manier. Elke dag opnieuw kreeg ik weer enorm veel energie van alle kinderen.

In de weekenden waren we altijd lekker vrij. Samen met de andere vrijwilligers spraken we dan vaak af in de stad. Samen lunchen, rondje door de stad, naar het internetcafé, de oude markt op, op zoek gaan naar echte Afrikaanse stoffen, westers eten bij Wooden en ga zo maar door. Maar ook hebben we samen het land gezien. We zijn van noord naar zuid gegaan en van het oosten naar het westen. We hebben zo ontzettend veel gezien, dat het teveel is om op te noemen.

Tijdens deze mooie periode heb ook de minder leuke kant van Afrika gezien. Helaas kwam ik de malariamug tegen en vond hij me interessant genoeg om te prikken. Gelukkig hebben wij geld en kunnen wij medicijnen hiertegen kopen, wat veel Ghanezen niet kunnen. Na een aantal dagen was ik weer de oude. Ook ben ik overvallen. Verkeerde plek, verkeerde tijd. Heel erg schrikken, maar wat zijn wij goed opgevangen door de organisatie. Zowel in Ghana als in Nederland. Ze willen het beste voor je en helpen je daar dan ook erg goed mee. Zo ben ik verhuisd naar een ander gastgezin, zodat ik niet meer alleen was. Dit was binnen no-time geregeld.

Ik kijk terug op een hele mooie reis, waar ik ontzettend veel heb gezien en heb meegemaakt. De keuze om na de minder leuke week te blijven was snel gemaakt. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik terug kijk naar een bijzondere periode met een lach op mijn gezicht. Ik kan de situatie in Ghana niet veranderen, maar ik heb ervoor gezorgd dat de kinderen bij het Kpawumo Childrens Home een lach op hun gezicht hadden in de periode dat ik daar was. En dat doet mij ontzettend goed!

Vrijwillig Wereldwijd is een organisatie die je droom laat uitkomen, en als het even tegen zit je enorm ondersteund!