Switi Sranan
Overweeg je vrijwilligerswerk of stage in Suriname? Ik kan maar 1 advies geven: DOEN!
Dit roep ik vol overtuiging omdat ik geen seconde spijt heb gehad. Sterker nog, ik wil terug!
Om mee te beginnen wil ik mezelf graag even voorstellen. Ik ben Linda, 27 jaar en op zijn Surinaams gezegd een echte Bakra (Hollander)
Deze Bakra had tijdens haar studie SPH al eens overwogen om naar Suriname te gaan voor stage, maar dit bleef bij een droom. Omdat het gezegde niet voor niets is: ga je dromen achterna besloot ik, 7 jaar later, toch te gaan.
Hiermee kan ik in elk geval zeggen dat het een weloverwogen beslissing is geweest met als laatste duwtje in de rug : het skype gesprek met Daan van Vrijwillig Wereldwijd. Door zijn enthousiasme en uitleg over vrijwilligerswerk had ik nog maar 1 doel voor ogen: Suriname!
Ik koos voor Suriname omdat ik niet zo goed ben in Engels en het mijn eerste keer alleen op reis zou worden. Het leek me een veilig gevoel om mijn moedertaal te kunnen spreken.
Verder kon ik me bij Suriname niet zo snel armoede en achterstand voorstellen waardoor het me des te meer aansprak dit met mijn eigen ogen te gaan zien.
Op 24 oktober 2015 stapte ik dan eindelijk op het vliegtuig richting Paramaribo, helemaal alleen. Voor de tweede keer zette ik voet buiten Europa waardoor ik mezelf een echte wereldreiziger voelde. Wat was dat spannend. Na een lange reis stapte ik het vliegtuig uit en begreep toen voor het eerst wat men bedoelde met een “warm deken”. Ik dacht het in te kunnen beelden, maar man, wat een warmte. Een gevoel die ik het beste kan omschrijven als een saunabezoek hier in Nederland. Heerlijk!
Het was begonnen! Mijn avontuur, in Zuid-Amerika! Here we go.
Dit betekende dat ik bij deze over moest schakelen in de No Spang mentaliteit (geen haast)
Dat went erg snel. Na een avontuur in Suriname weer terugschakelen naar de gehaaste Bakra mentaliteit is een stuk lastiger kan ik vast zeggen. In mijn no spang standje moest ik nog een stuk met de taxi wat een beleving op zich is. De kleine dorpjes met hutjes onderweg laten direct de armoede zien. Ook zie je direct de gastvrijheid wanneer dezelfde arme mensen naar je zwaaien alsof je ze al jaren kent.
Na deze indrukwekkende taxirit over een hobbelige weg kwam ik na 12 uur reizen aan in mijn thuis voor de komende 2 maanden: Paramaribo! Wat een heerlijk gevoel vond ik het toen Rita, mijn contactpersoon van Vrijwillig Wereldwijd, me op zat te wachten met koude cola en chips. Ik kon neerploffen op het balkon in een ontzettend groot huis, buiten een graadje of 35 en Rita die enthousiast begon te vertellen over het land. Toen wist ik zeker: dit worden 2 geweldige maanden.
Over het land zelf kan ik boeken vol schrijven maar uiteraard kwam ik in eerste instantie voor 1 hoofddoel namelijk mijn vrijwilligerswerk. Ik kwam te werken in een weeshuis voor kinderen van 0 tot 18 jaar die HIV besmet zijn en/of ouders hebben met HIV. De omstandigheden vond ik hartverscheurend. De directrice doet haar best met zo weinig mogelijk middelen zoveel mogelijk kinderen te helpen. Dit resulteert in een vol huis waarbij de kinderen in omstandigheden wonen die hier in Nederland nooit geaccepteerd zouden worden. Dit maakt dat de hulp juist hier zo nodig is en waardoor ik me realiseerde dat Suriname echt nog een ontwikkelingsland is. Dit is iets wat veel mensen niet beseffen of ontkrachten. Ik heb met eigen ogen gezien dat dit wel degelijk zo is en heb me hier dan ook ontzettend nuttig gevoelt. De kinderen worden heel blij van echte aandacht, even een spelletje of een grapje tussendoor. Ook zijn er continu handen tekort evenals dat er eten en kleding tekort is.
Alle kinderen slapen in stapelbedden of op een kleedje op de grond (op een betonnen vloer) Wanneer het regent staat de hele vloer blank en liggen de matrassen in het water. Wellicht hoef ik er niet bij te zeggen dat hiermee de hygiëne te wensen overliet.
Juist wij als vrijwilligers konden hier het verschil maken door even echt met de kinderen een spelletje te doen of door een gesprek aan te gaan over hoe zij de toekomst zien. Iets waar het personeel niet aan toekomt en wat zo nodig is om de kinderen goed terecht te laten komen. Na mijn 2 maanden heb ik met pijn in mijn hart afscheid genomen. Wat had ik graag gezegd: ik kom terug. De kinderen zijn vaak al erg beschadigd in de hechting waardoor ik dit niet hardop kon zeggen. Wat heb ik de stille wens om over 7 jaar te gaan kijken hoe de kinderen terecht zijn gekomen. Het heeft me ontzettend veel voldoening gegeven om met deze dankbare en vrolijke kinderen (ondanks de omstandigheden) te mogen werken.
Naast het werken heb ik Suriname ook als land leren kennen. Van te voren kende ik Suriname als de broccoli velden. Maar wat is die broccoli anders als je er midden in loopt en in het hart van de jungle bent. Ik ben een aantal keren het binnenland in geweest. Je hebt Suriname niet gezien zonder naar het binnenland te trekken. Wat je hier ziet is onvoorstelbaar. Ik heb midden in de jungle onder watervallen gestaan, ben oude indianen gaan bezoeken en in marrondorpen geweest waar de bewoners nog leven zoals ik alleen zou kennen uit een geschiedenisboek. Ik heb dieren gezien waarvan ik niet wist dat ze bestonden zo mooi zoals kaaimannen, dolfijnen, ara’s , vlinders, en miereneters maar ik heb ook mogen griezelen bij vieze dikke vogelspinnen. De rit naar de jungle toe is een avontuur op zich. Je bereikt alles door uren met de bus te reizen over bauxiet weg vaak in combinatie met een stuk varen in de korjaal. Een tocht die ook enkele uren kan duren. Onderweg kijk je je ogen uit zo mooi is de natuur. Als je dan op plaats van bestemming bent hang je je hangmat op en mag je heerlijk slapen in diezelfde jungle. Dat klinkt raar maar dat is echt fantastisch. De heldere sterrenhemel, de dierengeluiden, de heerlijke temperatuur en het lekkere eten maken je echt gelukkig. De volgende dag wakker worden van het geluid van de brulapen maak ik niet dagelijks mee maar was fantastisch en hier zo “normaal”
Naast de mooie natuur, het heerlijke eten en de gastvrije mensen is de no spang mentaliteit één van de dingen die ik wellicht het meest waardeer aan Suriname. Iedereen is zo ontspannen waardoor stress niet voorkomt. Iedereen heeft de tijd en het kan dan ook geen toeval zijn dat mijn horloge in week 1 kapot ging. Ik heb hem de 7 weken erna absoluut niet gemist. Stiekem heb ik hem nog steeds niet om en inmiddels ben ik al ruim 1,5 maand terug.
Ik zou nog pagina’s door kunnen schrijven maar daar worden jullie niet zo blij van denk ik omdat je het vooral zelf moet gaan ontdekken. Ze zeggen niet voor niets: Switi Sranan, en zo is het!
Mochten jullie toch meer willen lezen ben ik ook te vinden op waarbenjij.nu
Wil je meer weten over de mogelijkheden in Suriname? Kijk dan even hier: https://www.vrijwilligwereldwijd.nl/vrijwilligerswerk-suriname/