Naam: Jessica Koel
Leeftijd: 24
Opleiding/ Werk: Pedagogisch Medewerker
Ik werk met kinderen en ik hou van kinderen. Alleen hebben de kinderen
Hier het zo anders als de kinderen in Afrika. En dat wilde ik graag zelf
Beleven. Zodat ik het kan delen met de mensen in Nederland. Wat
Is hun cultuur en wat zijn hun gewoontes. Hoe staan hun in het leven en wat
Is nou echt belangrijk in het leven. Vragen waar ik antwoord op wilde door
het te ervaren.
Mijn reis was echt een geweldige reis, maar ik zal even kort vertellen hoe het bij mij allemaal begonnen en verlopen is. Ik wilde al heel lang gewoon een keer de andere kant van het leven zien. Ja, gewoon een keertje dacht ik. Nu daar het moment was om mijn droom ook echt te gaan verwekelijken wordt het allemaal toch wel spannend. Je leest verschillende verhalen op het internet en dan krijg je wel een beetje kriebels. Door veel te lezen kwam ik uiteindelijk bij Vrijwilligwereldwijd te recht. Ik had hun gemaild en ik kreeg vrij snel een uitnodiging om langs te komen op hun kantoor. Ik werd daar met open armen ontvangen en alles werd me goed uitgelegd. Ik had er meteen heel veel zin in. Dan is het inschrijven en je ticket boeken. Wanneer ga je weg en hoelang precies wil je? Ik wilde sowieso 3 maanden en het liefst begin van 2015. Dus zodoende een ticket geboekt voor 5 januari weg en 31 maart terug. De vliegticket boeken heeft me 2 weken geduurd. Gewoon door de spanning. Maar in mei heb ik eindelijk geboekt en dan moet je nog zolang wachten. Op werk gingen we van alles in gang zetten om geld in te zamelen voor het Weeshuis waar ik zou verblijven. Ik ging namelijk naar Tanzania-Ilula. Slapen in een weeshuis en overal mee helpen. Je probeert je de maanden ervoor zo goed mogelijk voor te bereiden. Alles halen wat er op je lijstje staat en je koffer 7 keer opnieuw inpakken. Dan is het oud en nieuw geweest en is het bijna zover. Ik heb totaal 1800 euro opgehaald om aan het weeshuis te geven. Super bedrag en ik kon het bijna niet geloven.
Mijn vliegtuig ging in de ochtend. S’nachts geen oog dicht gedaan en toen werd ik al door me vader opgehaald. Vriendinnen en familie gingen mee naar Schiphol. Hoe stoer ik ook ben de tranen kwamen wel toen ik afscheid nam. Maar ik had er zoveel zin in en mijn droom werd eindelijk werkelijkheid. Zeker toen ik in het vliegtuig zat straalde ik alsof ik licht gaf. Zo blij dat ik eindelijk ging. De reis was echt prima. Ik had een rechtstreekse vlucht naar Dar es Salaam en werd daar op gewacht door Valencio de taxi chauffeur. Die stond er ook netjes en bracht mij naar een hotel om daar een nachtje te slapen. Ondertussen was het al 2 uur. In de ochtend kwam hij me weer halen om me naar de bus te brengen en dan was het nog een 8 uur lange busrit naar Iula. Er wordt onderweg niet gestopt. Dus niet te veel drinken en niet te veel eten zodat je niet naar de wc moet. Tijdens de busreis rij je door een national park. Geniaal. Giraffe zebra apen…… van alles had ik al gezien.
Nou ik was er. Gedropt langs de weg en daar werd ik opgewacht door Tamari en een paar van de weesmeiden. Moe was ik niet. Ondanks 2 nachten geen slaap en amper eten. We werden naar het weeshuis gereden door een golfkarretje en daar stond de eigenares van het weeshuis Bibi Berit me al op te wachten. Ik werd met open armen ontvangen. 100 namen en heel veel zwarte gezichten. Niet te onthouden natuurlijk. Me kamertje kreeg ik te zien en ik mocht gewoon lekker rustig aan doen. De dag erna kreeg ik een rondleiding.
De eerste week was echt heel erg wennen. Ik voelde me alleen en zwak van het weinig eten. Ik had echt een cultuurshock. Niet verwacht dat ik dat zou krijgen maar ik had hem wel. Iedereen was heel aardig tegen me en er werd goed voor me gezorgd. Maar het is anders als thuis.
Na 2 weken had ik me draai helemaal gevonden. Ik had van alles al gezien en met iedereen al een keer gewerkt. Met de weesmeisjes leuk contact en de Staff die daar werkte waren echt heel erg leuk. Ze leerde mij veel over hun cultuur en ik over die van mij. Hele interessante spreken. Zeker ook interessant omdat ik niet gelovig ben en hun heel erg. Waarom hun in god geloven en ik niet. Ze staan open voor discussies en dat maakt het wel makkelijker. Ik was gewoon wie ik was.
In week 3 ging ik naar huisbezoeken. Thuis bij gezinnen kijken hoe ze leven en of wij ze iets kunnen geven waardoor het ietsje beter wordt. Ik vond dit heeeeel heftig. Ik wist niet dat mensen zo slecht leven en ik schrok van mezelf hoe snel je er aan gewent raakt. Het eerste huis waar we kwamen hadden geen keuken en een wc in de grond. Mama en papa leefde niet meer en opa van 86 jaar zorgde voor de 2 kinderen die gesponsord werden door IOP. Het 4de huis waar ik kwam was dan veel beter. Ja ze sliepen in de keuken (een kampvuur met pannen) maar ze hadden tenminste wel een matras en een wc (een stenen hutje met een betonen gat). Dus schrijf je op je formulier: It’s okay. Maar het is helemaal niet goed. Het is verschrikkelijk, maar vergeleken het eerste huis hebben hun het goed. Ik heb na die dag 3 dagen lang hoofdpijn gehad van alle indrukken en ik was een beetje neergeslagen. Denkend over mij leven hier en hoe goed ik het wel niet heb met me eigen huisje en me warme douche, maar ook hoe goed ik het daar in het weeshuis had. Ik kreeg 3 keer per dag eten en een fles water. Ik had een koude douche, maar ik had tenminste een douche. Na die dag had ik heel veel respect voor de mensen daar. Het maakte mijn leven daar ook een stuk makkelijker. Ik nam met meer dingen genoegen en ik genoot letterlijk van het leven. En hoe? Niet door uit te gaan en nieuwe kleren te kopen. Nee.. om met die kinderen een spelletje te doen en leuke gesprekken te voeren.
In week 5 kwam mijn gezin langs. Heel bijzonder om het met hun te kunnen delen en dat zij het ook konden meemaken. Ik leerde hun alles was ik geleerd had en ik deelde mijn eerste maand. Wat fijn ook om mensen weer te knuffelen die je zo dierbaar zijn. Ja, ze zeggen het altijd maar je leven veranderd als je zoiets doet. Met het gezin hebben wij een speelhuis gebouwd voor de meisjes van het weeshuis. We hebben dat van het geld gedaan wat ik opgehaald had. Alles totaal kostte 300 euro. Maar de eerste keer dat de meisjes het huis in gingen was onbetaalbaar. Ik heb zitten huilen van geluk. Ze hadden namelijk alleen nog een wip. Dat was het en nu? Een heel huis met een schommel en bankjes en een tafel. Ze speelde vader en moedertje (terwijl heel veel van die meiden die niet meer hadden) en ik werd uitgenodigd voor een verjaardag die ze aan het vieren waren met dopjes van flessen als drinken. Het is moeilijk op te beschrijven wat voor gevoel ik toen had. Maar dat ik dat met mijn gezin voor die meiden heb kunnen doen. Hun leven een beetje mooier maken door een huisje neer te zetten. Een lach van een kind gaat zo diep. En nu waren er 35 meiden vol aan het glimlachen.
Nadat mijn ouders vertrokken had ik nog 6 weken daar. Ik heb lesgegeven, geholpen met accounting, huisbezoeken, bomen planten, sponsorkinderen op school opgezocht, helpen in de tuin, maar vooral veel samengewerkt met een aantal mensen van de Staff.. Zij werden mijn vrienden en hele goede vrienden. Ik ging met hun in het weekend wandelen en kwam bij hun thuis. Ik wilde zelf niet meer naar huis. Waarom moest ik naar huis? Ik was gelukkig. Ja het eten was wat minder, ik was 9 kilo lichter en ja, ik had een koude douche en ja, mijn Nederlandse vrienden waren hier niet. Maar ik was zo gelukkig. Elke dag de wekker om kwart over 7, elke dag de dag beginnen met een gebed met al het personeel, elke dag werken en elke dag de dag weer afsluiten met de weesmeisjes. Maar het leven beviel mij.
Tijdens mijn verblijf ben ik ook nog 4 dagen op safari geweest. Naar national park Ruaha. Heeeeel gaaf. Olifanten van heel dichtbij gezien met hun baby’s en zoveel andere mooie dieren. Een prachtig hutje langs het water, een groot bed en een warme douche. Heerlijk eten met vlees en groente. Even zoals een westerling leeft en wat voelde ik me schuldig. Ik genoot er vreselijk van en het was heeeeeel erg mooi, maar kon niet wachten om weer terug te gaan naar het weeshuis. Hahaha, ja klinkt allemaal wel gek, maar Afrika gaat in je hart zitten.
De weken vlogen voorbij en dan is het toch echt 30 maart en moet je bij het gebed in de ochtennd afscheid namen van nieuwe vrienden. Ik heb gehuild en ze bedankt voor de mooie tijd. Ik had 5 hele goeie vrienden daar gemaakt en wij stonden allemaal te huilen. Ze brachten me ook naar de bus en we hebben daar nog allemaal afscheidsfotos gemaakt. Ondertussen dat we daar stonden kwamen er nog mensen van de staff langs om nog een keer afscheid te nemen. Maar het was geen Goodbye.. het was een See You Later. Wat een geweldig mensen en wat doen ze geweldig werk!!
Mensen in Afrika zijn aardig, vragen elke dag hoe het met je gaat en of je lekker geslapen hebt. Ze zien meteen als je niet zo vrolijk bent. Als je een gesprek met hun voert dan kijken ze je recht in je ogen aan en nemen ze de tijd. Ze leren je echt kennen. En ik leerde mijzelf kennen.
Thuiskomst was heel fijn!! Tuurlijk miste ik Afrika maar om je vrienden en familie weer te zien was ook heerlijk en natuurlijk mijn eigen douche en mijn eigen bedje. Me eigen huisje.. mijn eerste warme douche.. hahahaha ik heb nog nooit zo lekker gedoucht.
Veel mensen vragen of ik me schuldig voel als ik nu een half uur douche.. Nee voel ik me niet. Ik ben hier geboren en daar kan ik niks aan doen. Ik werk ook gewoon om alles te betalen, maar ik denk de hele dag aan ze. Met alles was ik doe. Het is het waard. 100%
Dit is een hele korte samenvatting van 12 weken. Ik heb elke week geblogd en elke week foto’s op facebook gezet. Ook als je niet bevriend bent kan je die bekijken.
Is het een aanrader om te doen?
Ja!! Heel erg. Het maakt je een rijker mens en het geeft je veel voldoening. Je wordt goed geholpen en ook al ga je alleen. Je bent er niet alleen. En…… ik ga 2016 weer!! Niet voor 3 maanden maar voor 3 weken. Kijken hoe het met mijn Friends Made Of Black gaat.
Mocht je me blog willen lezen en foto’s willen zien:
http://jessicakoel.waarbenjij.nu/
http://www.facebook.com/jesskoel
Waarom met Vrijwillig Wereldwijd?
Ze zijn vriendelijk en ze doen het met hun hart en daar gaat het uiteindelijk om!
Wil je meer weten over vrijwilligerswerk in Tanzania?
https://www.vrijwilligwereldwijd.nl/vrijwilligerswerk-tanzania/